Биз учундир бу дунё асли, Бизга эса охират муштоқ. Фитнадандир оламнинг насли, Ҳам хиёнат қилмоқ-чун ўртоқ. Бунда гўё ҳаёт атирли, Боқ- гўзаллик оқибатига, – Кўрмаганинг нарса қадрли, Кўрганинг — бир уюм атиги…
Ёмғир эмас устимдан Раҳмат ёғар томчилаб, Билмам, гуноҳ дастидан Тушар балки қамчилар. Бу не, пана қилмоқдан Соябонми ёпганинг? Во дариғо, қийноқдан Қутқарарми чопганинг?
Узоқ умр кўрган бир обид, Ибодатни этибон собит, Χаққа айлаб беш юз йил сажда Тасбеҳини этмади канда. Бир кун етгач ўлимга охир Χақ олдида бўлмишди зоҳир. Аллоҳ демиш: Эй, фархунда дил, Раҳматим-ла жаннатга киргил!
Қалбим ишққа тўла… Лекин қўрқаман, Лойиқ бўлсам эди бўлмоққа уммат! Эзгу амаллардан унса бир чаман, Ғашликнинг ортидан чекинса зулмат! Қалбим ишққа тўла… Магар қон тағин… Эрта шўр бошимга не бўлар қайтим? Кошки Пайғамбарнинг ёшлигидаги Миндириб юрган бир туя бўлсайдим…
Қайсидир кун бир иймонли зот Бор қулларин этибди озод. Афсус, қуллар чиқмиш беодоб, Фаҳш ишларга берилиб шу тоб, Бири дарҳол чекибди оғу, Шароб ичиб то кеч қоронғу, Туролмайин ҳатто оёққа, Бир йўлчини тутмиш сўроққа:
Бир кун ўтиб кетар шунчаки, Қисқаради йўл бахтга қарши, Йўқ, эмассан кеча кундаги, Буткул ўзга бу кўнгил тарзи. Ўйлама, ҳеч ўлган эмассан, Мавжудликни қилмадинг канда. Юрак эссиз, эсиз қуруқ тан, Эсиз шунча бандалик, банда.