Тутмоқ қийин кечар ўзни ҳар доим, Бехос кимларгадир кўтарилар қўл, Сен дарғазаб бўлсанг, тортиб мулойим – Муштдак жигарпоранг жавдирар мўлт-мўлт. Жуда раҳминг келар, сезасан, чиндан, Ақлингга бир танбеҳ ёзилар ногоҳ: Ўзинг-ку минг гуноҳ қилсанг-да кунда Ақалли бир бора чертмади Аллоҳ…
бу бир дунё, баъзан ҳеч нарса истамайсан истакни излаб, мазлум учун чалинар қарсак, золим тўрга олингай сизлаб. бу бир дунё, пулинг бори-да ўйламайсан аслингни асло. бунда ҳар ким иш бозорида қилгайдир ўз билгича савдо.
Ўтмиш кунлар шиддати буюк, Ёлғиз гапга қолгувчи замон, Фақат дўкдан чиқаркан қуруқ, Соя солмиш бепарво само. Бу кунларни кўрмаган Темур, Ўтмагандир учқур отида, Минг хил зийнат, минг битта қусур, Айтмоқ мумкин қанча хотира.
Биз учундир бу дунё асли, Бизга эса охират муштоқ. Фитнадандир оламнинг насли, Ҳам хиёнат қилмоқ-чун ўртоқ. Бунда гўё ҳаёт атирли, Боқ- гўзаллик оқибатига, – Кўрмаганинг нарса қадрли, Кўрганинг — бир уюм атиги…
Ёмғир эмас устимдан Раҳмат ёғар томчилаб, Билмам, гуноҳ дастидан Тушар балки қамчилар. Бу не, пана қилмоқдан Соябонми ёпганинг? Во дариғо, қийноқдан Қутқарарми чопганинг?
Узоқ умр кўрган бир обид, Ибодатни этибон собит, Χаққа айлаб беш юз йил сажда Тасбеҳини этмади канда. Бир кун етгач ўлимга охир Χақ олдида бўлмишди зоҳир. Аллоҳ демиш: Эй, фархунда дил, Раҳматим-ла жаннатга киргил!
Қалбим ишққа тўла… Лекин қўрқаман, Лойиқ бўлсам эди бўлмоққа уммат! Эзгу амаллардан унса бир чаман, Ғашликнинг ортидан чекинса зулмат! Қалбим ишққа тўла… Магар қон тағин… Эрта шўр бошимга не бўлар қайтим? Кошки Пайғамбарнинг ёшлигидаги Миндириб юрган бир туя бўлсайдим…
Қайсидир кун бир иймонли зот Бор қулларин этибди озод. Афсус, қуллар чиқмиш беодоб, Фаҳш ишларга берилиб шу тоб, Бири дарҳол чекибди оғу, Шароб ичиб то кеч қоронғу, Туролмайин ҳатто оёққа, Бир йўлчини тутмиш сўроққа: