Халқ бўлганмиш бир замон,
Пок ниятли, мусулмон.
Сўз йўқ экан шарҳига,
Ҳалол-ҳаром фарқига
Борармиш, хўп шод экан,
Юрт тамом обод экан.
Бир кун босиб фалокат,
Бўлсин дея ҳалокат,
Келди босқинчи душман,
Лек кириш этилди маън.
Ғазаб ўт олди ёвда,
Шаҳар қолди қуршовда.
Хийла ўйланди роса,
Охир этиб хулоса.
Юртга кириш йўлида,
Дарвозанинг сўлида,
Мавжуд эди сув боши,
Халқнинг ризқ-рўзи, оши.
Шундан ҳаёт борарди,
Эл-юртни суғорарди.
Ёв бошлиғи олиб сўз:
«Топиб келтиринг тўнғиз!
Сувга ташлангиз сўйиб,
Тўнғиз қонини тўйиб
Ичгач, кўрармиз ҳолин»
Деб силади соқолин.
Айтганини қилди ёв,
Ҳаром билан беаёв
Эл халқумин булғади,
Нопокликка чулғади.
Шундан кейин бемалол
Юртни этилмиш ишғол.
Эл кўзидан кетиб нур,
Қайга бурса, қайрилур
Ҳолга келибди, хор-зор,
Ҳисса: бўлгин сен ҳушёр!
