Узоқ умр кўрган бир обид,
Ибодатни этибон собит,
Χаққа айлаб беш юз йил сажда
Тасбеҳини этмади канда.
Бир кун етгач ўлимга охир
Χақ олдида бўлмишди зоҳир.
Аллоҳ демиш: Эй, фархунда дил,
Раҳматим-ла жаннатга киргил!
Обид айтмиш: Бўлсам, эй Холиқ,
Амалим-ла жаннатга лойиқ…
– Амалларин ўлчангиз дарҳол!
Дея буйруқ қилди Зулжалол.
Фаришталар шу он бўлиб шай
Ул обиднинг битта қолдирмай
Амалларин чиқаркан тортиб
Келтиришди шундайин тартиб:
«Беш юз йиллик банда тоатин
Босиб тушмиш бир кўз неъмати!»
Χисса: раҳмат бандага тортиқ,
Амал асло бўлолмас ортиқ!
