Қайсидир кун бир иймонли зот
Бор қулларин этибди озод.
Афсус, қуллар чиқмиш беодоб,
Фаҳш ишларга берилиб шу тоб,
Бири дарҳол чекибди оғу,
Шароб ичиб то кеч қоронғу,
Туролмайин ҳатто оёққа,
Бир йўлчини тутмиш сўроққа:
– Бери кел-да, қўлимдан ушлаб
Мени уйга элтиб қўй, ошна!
Йўлчи юриб у билан бирга
Бошлаб келмиш очиқ қабрга,
Дебди: – Мана, келдик уйингга
Кириб ётгин энди жойингга…
Мастнинг бошдан учибди ҳуши,
– Ўнггими бу ва ёки тушим,
Дея минмиш жаҳл отини
Ва йўлчининг бериб додини
Роса уриб оқизди қонин,
Калтаклардан оғриб кўп жони,
Чурқ этмади йўловчи, ҳолсиз –
«Инсоф бергин!» деб турди ёлғиз.
Кимдир мастни тўхтатди шу он,
– Не қиляпсан, тўхта, ҳей, ҳайвон!
Қора қонга белаганинг зот,
Сени этган эди-ку озод!
Маст бир фурсат қолди-ку шошиб…
Ва қулликда эгилди боши…
Ногоҳ ботди қоп-қаро терга,
Кошки кириб кетсайди ерга!..
Шу лаҳзадан тавба қилди-ю
Кўнглин иймон томон бурди у…
