Бир инсоннинг тугади умри,
Лек ортидан кўпайди гап-сўз.
«Бисёр эди ул зотнинг шукри,
ҳалол ишлаб топарди ризқ-рўз.
Ёш эди-я, тағин ортидан
Болалари қолди чирқираб.
Тиним билмай элнинг дардида
Букилганни турганди тираб.
Учраганда кўнгли шикаста
Аҳвол сўраб ўтарди нуқул,
Оҳ, юрсайди қани ўлмасдан
Ҳузур кўрса бўлмасмиди ул?!»
Ўйладим – бу гаплар пуч асли,
Беихтиёр ахир жон-танлар…
У дунёда керак бўлмасми
Бу дунёда тиргак бўлганлар?!
