Тонг отаркан, кучли бир одам
Келди ниҳол олдига шаҳдам.
Қўпормоқчи бўлди ниҳолни
Ўйлади: бу ишим муҳолми?
Кўрди: ниҳол илдизлари бор,
Суғурмоқлик балки кўп душвор.
Кел, яхшиси кейинроқ келгум,
Бугунгидан кучлироқ бўлгум.
Дея ортга қайтиб кетди ул
Неча йилки унутди буткул
Лекин бир кун тушиб ёдига
Қайтди миниб тезлик отига
Кўрди, лекин бўлди у карахт –
Ниҳол эмас, азим бир дарахт
Ўсар эди қаршида бу вақт,
Илдизлари чуқур, бақувват.
Кучим кўп деб суринди роса
Қўпормоққа уринди роса,
Чиранишни бас қилди охир,
Заифлиги бўлди-ку зоҳир.
– Афсус, деди, – ул ниҳол қани, –
Вақт борида суғурмаганим…
Кўп пушаймон келмади ҳеч кор
Гуноҳ ўти ўчмади зинҳор.
Дарахт бўлмай ул гуноҳ ҳали,
Фурсат топиб тавба қилгали
Шошил, дарҳол оёққа тур, дўст
Қайта ўсмас қилиб суғур, дўст!
