Биз шундай бузилган дунёда яшаяпмизки, инсонлар фақат қайсидир миллатга, ирққа ёки этник гуруҳга мансублиги учун ўлдирилмоқда, тазйиққа учрамоқда.
Ўтган куни Россиядаги мактабда ўлдирилган 10 ёшли тожик болажон тақдири эса бизни яна бир бор: “Қаёққа кетяпмиз?” деган савол устида жиддий ўйлашга мажбур қилади. Унинг ўрнида менинг набирам, сизнинг укангиз ё жиянингиз, фарзандингиз бўлиши мумкин эди…
Илоҳий адолатни Яратганнинг ўзига қўяйлик. Лекин инсоний ожизона ечимлар ҳам бор: бағрикенглик, тоқатлилик, миллатидан қатъи назар ҳар бир жонни одам ўрнида кўра билиш.
Мен Тошкентда битта подъездда украин, корейс, тожик, рус, қозоқ қўшнилар билан яшаганман — ва биз ҳеч қачон бир-биримизга миллатимиз ё динимиз учун ёт кўз билан қарамаганмиз. Чунки биз аввало қўшнимиз, одаммиз.
Бугун ўзбеклар иш излаб ҳатто Қирғизистонга ҳам кетяпти. Миллионлаб ватандошларимиз ҳануз Россияда. Давлатимиз сиёсати халқимизга яхши ойликли иш ўринлари очиш эмас, иложи борича кўпроқ ишчиларни чет элларга юбориб, улар юборадиган пулларга кўз тикишга қаратилганини кўряпмиз.
Агар бошқа ҳеч иложимиз йўқ экан, кетаётган жойимизни, унинг воқелигини, хавф-хатарини яхши билиб кетайлик. Шахсан мен ксенофобия ва тоқатсизлик кучайиб бораётган муҳитларга, хусусан Россияга кетманг дейман.
Бугун ва ҳар куни (агар олдингизда бўлса) болангизни бағрингизга босинг, илм олишга, танқидий ўйлашга чорланг. Яқинларингиздан ҳол сўранг. Эртага бошимизга қандай кун келишини ҳеч биримиз билмаймиз.
